What's my name again?

Ofsaleg bloggleti er þetta hjá mér!

Það er kominn febrúar enn eina ferðina. Janúar leið furðuhratt eins og tíminn virðist bara gera almennt þessa dagana. Búið að vera brjálað að gera í vinnunni like usual. Mamma fór í aðgerð í síðustu viku sem gekk vel en fékk svo einhverja sýkingu um helgina og þurfti að leggjast aftur inn á LSH. Vonandi nær hún samt að komast á ról fyrir 14. feb en þá ætluðu þau gömlu hjónin til Kanarí. Hún gamla mín þarf svo sannarlega á því að halda að slappa af og komast í burtu frá afkæmi sínu, Ísfugli ehf. :-)

Er "flutt" inní eldhúsið mitt, þó að því sé ekki lokið. Vantar ennþá eitthvað á milli skápana og eitthvað smotterís eins og einhverja lista og svoleiðis. Það þykja mér smámunir á þessum síðustu og verstu tímum. Ég er mjög sátt við útkomuna og er viss um þetta verður flottasta eldhús í heimi þegar þetta verður loksins alveg búið ;)

Er að reyna af alefli að losna við síðustu angana af þessum leiðinda sjúkdómi sem er búinn að herja á mig í áraraðir. Ætlar að reynast erfitt að klára þetta mál bara. Eftir +15 ár eru heilinn, hugsunin og líkaminn vanir ákveðinni meðferð og aðferð til að díla við hluti. Ég bara kann ekki að lifa öðruvísi og er með sjálfa mig í hálfgerðu enduruppeldi ef svo mætti segja. Í theoríu er allt svona svo einfalt og maður fyllist bjartsýni um að komast úr þessum vítahring en í praktís er þetta allt annað.

Muniði eftir Andrési Önd í gamla daga? Þegar hann var með engla-andrés og púka-andrés á sitthvorri öxlinni að rífast um hvað hann ætti að gera? Svoleiðis líður mér. Rétt er rétt en rangt er líka rétt... ef þið skiljið eitthvað hvað ég er að meina. Það er ekki í eðli mannsins að pína sjálfan sig og að mínu mati eru allir þeir sem það gera eitthvað veikir. Það sem er einna erfiðast fyrir mig að gera er að ræða um þetta við fólk. Hvort sem það eru sérfræðingar á LSH, fjölskylda, maki eða vinir. Þessi veikleiki minn var eitthvað sem ég hélt útaf fyrir mig í 13 ár með allri þeirri sektarkennd og vanlíðan sem því fylgdi. Það er hvorki í eðli mínu né uppeldi að kvarta og kveina enda er allt sem að fólki amar "aumingjaskapur" hvort sem er.

Að skrifa um þetta er mun auðveldara fyrir mig og ég bið ykkur, elsku aðstandendur, að sýna mér enn meiri þolinmæði gagnvart því sem ég er að reyna að gera mér til lækningar. Ég veit ósköp vel að fólk meinar vel þegar það skammar mig fyrir að gera hitt og þetta og fyrir vera ekki í stanslausum viðtölum o.s.frv. Þessum sjúkdómi fylgir mikið orkuleysi, bæði andlegt og líkamlegt og kannski gengur ekki batinn hraðar fyrir sig en raun ber vitni útaf því. Ég bara veit það ekki. En ég ER á réttri leið. Jafnframt vil ég þakka ykkur fyrir stuðningin sem er ómetanlegur.

Hins vegar er annað sem fylgir jafnframt þessum sjúkdómi sem mér finnst líka erfitt að komast í gegnum og framhjá. Það er öryggisleysið og lélega sjálfsmatið sem einkennir sjúkdóma í þessum flokki. Það er skelfilega leiðinlegt að efast alltaf um álit annarra. Það er erfitt að geta ekki tekið hrósi nema með fyrirvara. Það er pirrandi að overanylisa allt sem sagt er við mann. Þetta finnst mér erfiðast af öllu að höndla. Ég er gjörsamlega berskjölduð gagnvart því sem sagt er við mig eða um mig. Það er bæði heimskulegt og orkufrekt og ég geri mér grein fyrir því. En góðu fréttirnar eru þær að þetta hefur lagast nokkuð og ég finn það. En það er ennþá þónokkuð í land og ég er ekkert að gefast upp. Þetta helst tvímælalaust í hendur, öryggisleysi veldur því að öll einkenni sjúkdómsins gjósa upp s.s. deyfð, leiði og önnur dæmigerð einkenni.

Til ykkar sem lesa þetta, sem eru að mér vitandi aðeins fólk sem þekkir mig vel og ég treysti, þá langar mig að þakka ykkur fyrir ykkar stuðning. Ég get ekki alltaf svarað því þegar þið spurjið mig "hvernig gengur þér núna?". Ég get allavega ekki svarað því alveg hreinskilnislega. Kannski afþví að óskin um að það gangi betur en raun ber vitni er ansi sterk. En svona er staðan allavega. Hún gæti verið betri en hún gæti líka verið muuuun verri. Ekki hneykslast á mér eða afskrifa mig sem vonlausan ræfil :) I'll get there some day :) Þangað til vil ég halda áfram að reyna að lifa jafneðlilegu lífi og mögulegt er.

Bless ya'll